در ساخت تارنمای پویا، یکی از پایه های این کار داشتن پایگاه داده ها است.
نحوه
کار تارمای پویا همان طور که قبلا هم اشاره کردیم به این روش است که کل
سیستم بر پایه دو فاکتور اساسی و تعامل آنها عمل می کند: زبان پی اچ پی و
پایگاه داده ها. به این ترتیب که پی اچ پی داده ها را در اختیار گرفته و
بعد آنها را با ارتباط با زبان SQL در پایگاه داده ها انبار می کند.
ارتباط
پی اچ پی با پایگاه داده ها به دو عمل ثبت داده ها در آن، برای نگهداری، و
خواندن داده ها، برای انجام عملیات های تعریف شده، و در آخر نمایش خروجی
است. البته پی اچ پی عملیات نمایش را به کمک برچسب های اچ تی ام ال انجام
می دهد.
پی
اچ پی قابلیت کار با انواع پایگاه داده ها را دارد. به طور مثال MySQL و
Oracle و... . در این دوره به خاطر رایگان بودن MySQL و تعامل خوب و راحت
آن با پی اچ پی، ما از پایگاه داده های MySQL استفاده می کنیم.
پایگاه داده ها MySQL
این پایگاه داده ها بر طبق تارنمای MySQL،
مشهورترین پایگاه داده های منبع باز (Open Source) است که عموما توسط پی
اچ پی استفاده می شود. شیوه نگهداری داده ها در MySQL به این طریق است که
داده ها در آبجکت های (object) به نام جدول انبار می شوند. جدول یک مجموعه
ای از داده های مرتبط با هم را در سطرها و ستون ها نگهداری می کند.
جدول Table
تعریف جدول همان است که در ذهن دارید؛ یک مستطیل که دارای سطر و ستون
بسیاری است. هر پایگاه داده ها برای انبار کردن داده ها نیاز به ساخت جدول
دارد که هر جدول با نام مشخصی باید ساخته شود. بعد از نامگذاری و ساخت جدول
باید ستون ها را که معرف نام و نوع هر داده هستند، مشخص کرد. به جدول زیر
توجه کنید:
این
یک نمونه از جدول همراه دو سطر و چهار ستون است. به سطر ابتدایی توجه
کنید، نام هر ستون در بالای آن آورده شده است. در هر سطر داده های مربوط به
یک کاربر نوشته شده است که به آن اصطلاحا رکورد (Record) گفته می شود و به
هر خانه (Cell) از جدول، رشته (Field) گفته می شود که تک تک داده ها را در
بر می گیرد.
پی
اچ پی برای نوشتن و خواندن از یک پایگاه داده ها، نیاز به دانستن نام
پایگاه داده ها، نام جدول و در آخر نام و نوع ستون دارد. داده ها در جدول
به صورت رکوردوار و در قالب رشته ها قرار می گیرند.
نام
گذاری پایگاه داده ها، جدول، سطر و ستون ها باید طبق قوانین از قبل نوشته
شده صورت گیرد. در زمان نام گذاری متغیرها هم یک چنین قوانینی وجود داشت،
به خاطر می آورید؟
-
باید تنها از حروف، اعداد و علامت خط زیرین (_) استفاده شود.
-
نباید از نام های از قبل تعریف شده در پایگاه داده ها استفاده کرد.
-
بزرگی یا کوچکی حروف برای نامگذاری مورد توجه است و تفاوت ایجاد می کند.
-
هر نام نمی تواند بیشتر از ۶۴ کاراکتر باشد.
-
باید در محیط و حوزه خود منحصر به فرد باشد؛ دو جدول با یک نام نمی توانند ساخته شوند.
نکته:
در هنگام ساختن جدول شما باید تعیین کنید که چه نوع داده ای در هر ستون
قرار می گیرد؛ این کار با تعیین نوع داده ها در زمان معرفی ستون ها انجام
می شود که این نوع می تواند: متن، عدد و یا زمان باشد. البته هر کدام هم از
اندازه ها و متغیرهای بسیاری تشکیل می شوند.
بهتر
آن است که قبل از ساخت پایگاه داده ها و متعلق هایش، یکبار برای خود بر
روی کاغذی این جدول ها و سطر و ستون ها را به همراه نام و نوع آنها مشخص
کنید، تا در زمان ساخت به مشکلی بر نخورید.
انواع داده ها
در پایگاه داده ها هم مانند تمام زبان های برنامه نویسی باید نوع داده
مشخص باشد. این کار با تعیین نوع ستون انجام می شود. داده ها در MySQL به
انواع زیر تقسیم می شوند:
- CHAR: این نوعی است به طور ثابت که رشته ای را از ۰ تا ۲۵۵ کاراکتر در خود نگهداری می کند.
- VARCHAR:
درست مانند CHAR با این تفاوت که از ۰ تا ۶۵۵۳۵ کاراکتر را نگهداری می
کند. فرق دیگر بین CHAR و VARCHAR در ثابت و متغیر بودن طول نوع است.
VARCHAR دارای طول متغیر است و اندازه آن با توجه به طول داده تغیر می کند.
- TEXT:
برای نگهداری متن از آن استفاده می شود. البته خود TEXT براساس طول
نگهداری به انواع TINYTEXT و TEXT و MEDIUMTEXT و LONGTEXT تقسیم می شود.
- INT: برای نگهداری اعداد صحیح از آن استفاده می شود که مانند TEXT این نوع هم براساس طول به انواع مختلف تقسیم می شود.
- DATE: برای حفظ تاریخ در پایگاه کاربرد دارد.
به منظور آشنایی هر چه بیشتر با انواع داده ها می توانید به جدول زیر مراجعه کنید.
منبع: PHP 6 and MySQL 5 for Dynamic Web Sites: Visual QuickPro Guide نوشته Larry Ullman