علی
رغم اینکه اینترنت هنوز یک تکنولوژی جوان و نوپا است، به سختی می توان
زندگی امروزه را بدون آن تصور کرد. هر ساله مهندسان ابزارهای بیشتری تولید
می کنند که به صورت یکپارچه با اینترنت کار می کند. شبکه ای از شبکه های
متقاطع در سطح جهان که حتی قرار است به فضا هم گسترش یابد. اما این شبکه
شبکه ها چگونه کار می کند؟
شناخت
اینترنت، به شما کمک می کند که به آن به عنوان سیستمی با دو بخش اصلی نگاه
کنید. اول، اجزای سخت افزاری که شامل هر نوع ابزاری است که در این
ارتباطات مورد استفاده قرار می گیرد، از کابل هایی که در هر ثانیه چندین
ترابایت اطلاعات را انتقال می دهند تا کامپیوتری که الان روبروی شما قرار
دارد.
انواع دیگری از سخت افزار که بیشتر به عنوان بخش پشتیبانی شناخته می شوند،
شامل روترها، سرورها، ماهواره ها، رادیوها، تلفن های هوشمند و دیگر
ابزارهای اینچنینی است. تمامی این ابزارها با یکدیگر شبکه ای از شبکه ها را
فراهم می آوردند.
اینترنت
یک سیستم قابل انعطاف است که با تغییرات کوچک در عناصر تشکیل دهنده و
اضافه شدن یا حذف شبکه ها در سراسر جهان مرتبا در حال تغییر است. برخی از
این عناصر به شکل نسبتا قابل قبولی استاتیک، ایستا و دائمی هستند و ستون
فقرات اینترنت (Backbone) را تشکیل می دهند.
دیگر
عناصر بیشتر دوره ای و دستگاه های جانبی هستند. این عناصر همگی به هم
پیوسته و متصل هستند. برخی در انتهای نقاط اتصال قرار دارند؛ مانند
کامپیوتر، تلفن های هوشمند یا دیگر دستگاه هایی که ما ممکن است برای کار با
اینترنت مورد استفاده قرار دهیم.
دستگاه
های انتهای نقطه اتصال را معمولا کلاینت یا مشتری می گوییم. ماشین هایی که
اطلاعات مورد نیاز کاربران را بر روی اینترنت نگهداری می کنند سرور نامیده
می شوند. دیگر عناصر نود (Node) نام دارند که به عنوان نقاط اتصال دهنده و
توزیع کننده ترافیک در اینترنت مورد استفاده قرار می گیرند و در نهایت
خطوط ارتباط قرار دارند که می توانند فیزیکی باشند (مانند کابل ها و
فیبرهای نوری) یا اینکه مانند سیگنال های ماهواره، تلفن های همراه و برج
های مخابراتی یا فرستنده های رادیویی به صورت امواج باشند. همه این سخت افزارها بدون حضور بخش دوم اینترنت قادر به ایجاد شبکه نیستند.