در
سال ۱۱۷۱ مقامات جمهوری ونیز از شهروندانشان به اجبار قرض گرفتند و در
مقابل ۵ درصد به آنها قول ۵ درصد بهره دادند و البته موعد سررسیدی نامعین.
نام این قرض پرستیتی (Prestiti) بود.
این
قرضه در ابتدا با شک و تردید مردم مواجه شد٬ خصوصا که به اجبار گرفته شده
بود. پرستیتی اما به مرور اعتماد مردم را جلب کرد٬ بدل به یک سرمایه گذاری
مطمئن و باارزش شد و خرید و فروش آن در بازار شروع شد. این جا بود که بازار
اوراق قرضه آغاز به کار کرد. چنان که می بینید بازار اوراق قرضه از بازار
سهام جوانسال تر است.
از
سال ۱۲۶۲ تا سال ۱۳۷۹ میلادی، جمهوری ونیز در پرداخت حتی یکی از قسط های
پرستیتی نیز دچار مشکل نشد. به مرور شهرهای دیگر نیز به انتشار اوراق قرضه
روآوردند. فلورانس و جنوا در میان این شهرها بودند. اوراق قرضه اغلب برای
پرداخت مخارج جنگ ها استفاده می شدند.
به
مرور این اوراق در تمامی ایتالیا و فراتر از آن مورد استفاده قرار گرفتند.
خرید و فروش اوراق قرضه از طریق فعالیت های بانکی بانکدارانی چون خاندان
مدیچی (۳) تسهیل شد.
اوایل
دهه ۱۳۸۰ میلادی٬ پرداخت بهره پرستیتی متوقف شد. دلیل این تعلیق جنگ میان
ونیز و جنوا بود. از آن پس پرستیتی کم و بیش با بحران مواجه بود. وقتی پس
از جنگ پرداخت بهره از سر گرفته شد٬ نرخ بهره را کاهش دادند.
تیر
خلاص بر اوراق قرضه ایتالیا وقتی زده شد که انگلستان و فرانسه به دلیل جنگ
های صد ساله از پس پرداخت قرض شان به بانک های ایتالیایی برنیامدند. از پی
آن طاعون بزرگ آمد و پرونده اوراق قرضه ایتالیا را بست. اما ایده اوراق
قرضه هم چنان در ذهن ها باقی ماند.
ایده
سهام شرکت که پس از جمهوری رم فراموش شده بود دوباره در قرن سیزدهم و باز
هم در ایتالیا زادگاه امپراطوری رم به عرصه واقعیت بازگشت. در قرن سیزدهم
ایده تقسیم مالکیت از طریق تقسیم آن به میزان مشخصی از سهام در ایتالیا
دوباره عملی شد. این البته هنوز بسیار با آن چه در جمهوری رم وجود داشت
فاصله داشت.
این نوع سهام که عمدتا برای سفرهای تجاری کشتی ها استفاده می شد مدت زمان محدودی داشت و معمولا به همان یک سفر محدود می شد.